maandag 25 maart 2013

Overpeinzingen om 'U' tegen te zeggen :)

Naar aanleiding van een (eerder deprimerend) gesprek op café zaterdagavond, zit ik met een hele hoop dingen in mijn hoofd die er nu in zitten maar die ik zaterdag niet gezegd kreeg. Ik loop er al een heel weekend over na te denken en ik denk dat de kern van de zaak ligt bij het feit dat ik momenteel wel goed in mijn vel zit maar dat dat niet bij iedereen het geval is en dat het soms moeilijk is dat uit te spreken. Die 2 tegenstrijdige gevoelens kwamen met elkaar in conflict en dat is best confronterend.


Vele gesprekken in mijn omgeving gaan vaak over dezelfde dingen: we zijn allemaal dertigers met een drukke job, ambities, kinderen, hobby's, weinig tijd, te weinig centen, dromen, verwachtingen en ga zo maar door. Ik moet hier verder niet over uitweiden want ik denk dat bijna iedereen dit kent/begrijpt. Wat me echter een beetje alarmeert, is dat er in mijn omgeving (dichtbij en veraf) steeds meer leeftijdsgenoten kampen met depressies, burn out, negativisme, zwartgalligheid en zo meer. Sommigen zelf zo ver dat heel hun leven door elkaar word geschud en alles en iedereen in vraag wordt gesteld. Ik durf zelf te zeggen dat er enkelen zo diep zitten of zijn gegaan dat verder leven geen zin meer lijkt te hebben. Dat is hard!
Als je weet dat deze mensen, voor de buitenwereld, vaak alle ingrediënten lijken te hebben voor een perfect gelukkig leven ( relatie, geen financiële zorgen, gezinnetje, huisje, tuintje,...) besef je dat deze façade geen formule tot relatief geluk is.
De vraag die ik me dan stel, is waar komt dit fenomeen vandaan? Ik ben geen psycholoog of wat dan ook dus een erg diepzinnig antwoord ga ik er zeker niet op geven. Ik prijs mezelf al gelukkig dat alles in mijn hoofd nog redelijk overeind staat. Maar waar ik me aan stoor, is de manier waarop mensen in het algemeen, zichzelf willen profileren naar anderen. Hierin speelt de sociale media en de prestatie gerichte maatschappij ook een zeer grote rol. (Dit heb ik niet uitgevonden hé, daar hebben slimmere mensen voor mij al onderzoek naar gedaan.) Je moet als mens al stevig in je schoenen staan om door deze façades heen te kijken en niet te vervallen in de gedachte dat het bij anderen allemaal beter gaat dan bij jezelf.
Iedereen wil zich zo tof en speciaal en happy en perfect mogelijk afspiegelen. Hierdoor gaan anderen dit nog meer willen overtreffen en ga zo maar door. Op de duur kan je niet meer perfecter en happy-er worden/zijn dan je 'vrienden'. Je stoot met je kop tegen het plafond en dat is geen leuk gevoel.
De maatschappij (amaai das een zwaar begrip...) doet alsof the sky the limit is, maar dat is bull shit. Er is wel degelijk een limiet want je bent maar een mens op deze aardbol. Een limiet is niet slecht hoor. Als er geen limiet is, is er een oneindigheid aan keuzes maar ons hoofd kan dat niet vatten en op een bepaald moment zal dat ontploffen.
Op de schoolbanken word ons geleerd dat we alles kunnen bereiken wat we willen en dat iedereen een plaats verdient op de bovenste trap waar het grote geld, geluk en glorie op ons liggen te wachten.
Wat een complete illusie!!!
Niet elk individu is weggelegd voor een fantastische carrière in wat voor fantastisch groot bedrijf met veel aanzien en een vette pree en een auto onder uw gat en een lap top en iphone en ipad en privé gat-af-veeg-secretaresse en...  Laat staan dat je dit dan perfect harmonisch kan combineren met op tijd thuis zijn voor quality time met die perfect opgevoede kindjes, wekelijks romantische uitjes met je man/vrouw, het perfecte sex-leven, familiale en vriendschappelijke relaties onderhouden, hobby's....
Men spiegelt zich te vaak aan de anderen, in plaats van te kijken naar wat je zelf hebt en echt wil. Men wil zo hard voldoen aan een bepaald verwrongen beeld en daarbij verliest men zichzelf uit het oog. Is het fout om een minder glamoureuze job te hebben maar die je wel gemoedsrust en een goed gevoel geven?  Is het fout om part time te gaan werken maar dan wel het gevoel hebt dat je jezelf en je privé leven beter op de rails hebt?  Want face it: die minder glamoureuze jobs zijn ook super noodzakelijk en kunnen ook echt tof zijn! Niet iedereen is voor hetzelfde in de wieg gelegd. Niet iedereen kan op dezelfde traptrede zitten. Het lijkt nu alsof ik pleit voor een easy hersenloze job maar dat is zeker niet zo. Waar ik wel achter sta is dat je een job doet waar jezelf gelukkig van word. Een job is iets waar je veel tijd in steekt dus waarom dat tegen je zin doen en hierdoor opgekropte frustraties ontwikkelen? Als mensen niet zouden denken 'wat gaat mijn buurman of schoonfamilie hiervan vinden' of 'ik moet nog meer en beter dan een andere', zouden meer mensen bewust kiezen voor een job met een grotere tevredenheidsfactor dan met een prestige-factor.

Na 6 jaar hogere studies had ook ik grote verwachtingen maar alles verliep net iets anders. Noodgedwongen vond ik na mijn studies een job als verkoopster. Er moest geld binnen komen hé en de confrontaties met deze harde realiteit leer je niet op de schoolbanken. Ze stomen je klaar met de verwachting dat je na je studies alles aan kan en dat de wereld zit te wachten op jou en je unieke talenten!! 
Niets van mijn grote verwachte ambities kwamen er maar wel het besef dat er geld moest komen om te overleven. Wij komen niet uit een nest waar een start gepaard gaat met een mooie som geld op de rekening. Wij werken voor elke euro en stampen alles zelf uit de grond. 
Wat me dit heeft geleerd is vooral niet niet neer te kijken op mensen die een job uitvoeren die in uw ogen 'minderwaardig' of 'laag' is. Ik denk niet dat mijn docenten hadden verwacht me aan te treffen in een kledingzaak als verkoopster. De blik in hun ogen zegt meer dan hun woorden.
 Maar met trots kan ik zeggen dat ik deze job ook graag heb gedaan. Natuurlijk kon ik er ook over zagen en klagen maar globaal gezien was het nog niet zo slecht hoor! En niet te vergeten, ik had wel een job en ik ben nu trots dat ik dat heb gedaan en dat die job voor mij een start is geweest naar een volgend deel van mijn professioneel leven.
Ideaal en perfect was dat niet maar bestaat dat wel: De ideale job?
NEE, wie beweert de ideale job te hebben, prijs jezelf dan gelukkig want u bent vast de enige op 1 miljoen werkenden. Je kan proberen deze job te zoeken maar spijtig voor velen, zal deze er nooit van komen. Een schande is dat niet hoor. Dat is de realiteit. En mensen uit je omgeving die doen alsof ze die wel hebben, zijn vaak die zogenaamde perfecte virtuele pagina mensen. 

Komt hier nu eigelijk een gevatte oplossing uit?
Weer moet ik u teleurstellen want ik bezit de kennis van de ultieme oplossing niet. Anders zat ik nu vast ergens op nen chique bureau met een dikke pree en niet thuis voor mijn aftands computerke mijn kostbare tijd te vertypen :)

Ik denk dat ik een surrealistische pleiter ben voor het 'persoonlijke' geluk.
Doe exact dat waar de maatschappij goed in is: wees egoïstisch!!!!   Denk ook eens aan jezelf en aan je eigen geluk! Ga voor een job waar je je goed bij voelt maar waar je niet jezelf totaal weggeeft om vervolgens leeg en gedumpt achter te blijven. Kies voor een totaalpakket waar je persoonlijk en professioneel een balans kan vinden en laat je zeker niet leiden door wat anderen zouden denken of zeggen. En wees niet té loyaal aan anderen want dumpen is (spijtig genoeg) een maatschappelijk ingeburgerd gegeven.  Durf veranderen, proberen, zoeken,.. eens met uw kop tegen een plafond of muur lopen is geen schande. Je kan er beter uit leren en iets positief uit halen. En er zullen altijd dingen tegen zitten en tegenslagen zijn maar het heeft ook weinig zin je druk te maken over vragen als: wat als? en wat is er binnen 6 maanden of 5 jaar? dat weet toch niemand! Wat zou je er dan nu al over liggen piekeren?  Je kan maar proberen vandaag je best te doen en te handelen naar wat er vandaag binnen je mogelijkheden ligt. 
En wat doe ik daar zelf mee?
Ik heb 7 jaar geduldig gewerkt en gedroomd en ben 6 maanden geleden gestart als zelfstandige. Simpel is dat zeker niet. Maar ik probeer vandaag te doen wat ik denk dat juist is en wat ik denk dat me vooruit kan helpen. En of ik niet bang ben dat mijn project niet zou lukken? Natuurlijk ben ik daar gezond bang voor maar ik ga nu al niet in een hoekje zitten huilen voor iets dat ik niet weet! Ik kan alleen maar hopen en positief denken. Wat voor iemand zou ik zijn om nu al te zeggen dat het mij niet gaat lukken??!! Dat is toch te absurd. Ik doe vandaag de dingen zoals ik ze vandaag denk goed te doen en ik hoop dat dit vruchten afwerpt naar de toekomst. En of me dat ook gelukkig maakt? Financieel verdien ik nog geen eurocent meer dan toen ik als verkoopster werkte, ik stort al mijn inkomsten in de put die 'zelfstandig zijn' met zich mee brengt. Ik ben blij dat mijn man iets meer verdient om mijn droom te bekostigen en ik besef al 6 maanden lang elke dag: Ik ben een gelukzak dat ik dit kan doen!' En als het toch mislukt, heb ik dit toch gehad en kan ik mezelf later niet verwijten dat ik het niet geprobeerd zou hebben. En voor de rest komt wat komt en dat zien we dan wel.
Sinds de geboorte van onze oudste dochter, schrijf ik een soort dagboek met allerlei anekdotes, belevenissen en ontwikkelingen van onze kinderen. Onlangs besefte ik dat ik altijd over de kinderen schrijf en over praktische dingen van mama en papa maar ik schrijf nooit over hoe ik me voel of wat mijn persoonlijke gemoedstoestand is. Mijn kinderen hebben het recht dat te weten! Ik kan momenteel eerlijk zeggen dat ik me gelukkig voel, met man, kindjes, job, privé, familie, vrienden,... En wij hebben ook onze tegenslagen hoor en we hebben het niet altijd gemakkelijk en soms is alles echt KAK maar toch..... globaal genomen kan ik eerlijk zeggen dat ik wel gelukkig ben... 
Ik hoop en wens voor u allen hetzelfde!!
C...

woensdag 13 maart 2013

Mijn PR-assistente?

Zelfstandig zijn betekent 'jezelf verkopen', iets waar ik niet erg sterk in ben. Maar plots is daar hulp vanuit de hemel, iemand die dat wel doet in mijn plaats!! SUPER!
Na wat reclame en een publicatie HIER, stijgt plots het bezoekersaantal van mijn blog! Dank aan Ysabje maar ik ga niet aan haar kunnen typen qua 'posts' hoor. Jullie zullen iets meer geduld moeten hebben.
Werken, kinderen, zwanger zijn, huishouden, jullie kennen het wellicht allemaal  = veel plannen, weinig tijd, en ga zo maar door!!!
Ik doe mijn best, ben niet perfect, ik probeer te multi-tasken:
- bak pannenkoeken tijdens het bloggen (of is het eigenlijk andersom). Resultaat: al 2 verbrande pannenkoeken (hoe zit dat weer met die ezel en die steen??)
- probeerde deze middag baby-geschenkjes in elkaar te naaien en ondertussen de kinderen fruit te voederen. Resultaat: fruitvlekken op de baby-cadeau's. Sorry kersverse mama's maar als jullie 2de kind er is, zullen jullie dat wel begrijpen.
Ondertussen hoor ik op de achtergrond een imitatie van mijn woorden uit de mond van de oudste dochter = zeer confronterend en gênant.

Ondertussen worden de aangebrande pannenkoeken koud omdat moederlief aan het scherm van de computer vastplakt. Maar bij deze dus mijn oprechte dank aan Ysabje!
En morgen ben ik een halve dag jouw persoonlijke foto-assistente! BELOOFD!!
Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...