donderdag 28 november 2013

Kleuter vs Lavastroom

Op studio Brussel hoor ik soms het rubriekje 'Wat een dag...' met dan een persoonlijke quote over de belevenissen uit iemand zijn dag... Soms bedenk ik me wat ik daar achter zou zetten. Maar bij ons is het hier ALTIJD 'wat een dag...' De momenten dat er peis, vree en harmonie heerst, zijn schaarser en dus mijn quote zou eerder klinken in de trant van:
'Wat een dag, ik zit eindelijk rustig in de zetel zonder gehuil of geroep en dat klinkt vree saai maar ik kan daar intens van genieten!'
Want ook op dit eigenste moment, als ik dit probeer bij elkaar te typen, ligt er een 6 maandertje klaaglijk te huilen en te smeken om moeders aandacht. Jaja een moment van rust is voor mij een vermelding waard!

Met 3 kindjes zit ons huis vol leven, geluid, gelach, geroep, rommel, tranen, snot,... en er zijn zo van die dagen dat dit alles nog helser en intenser is. Zo hebben we hier een 3 jarige en als ik haar met iets zou moeten vergelijken, dan is het met een vulkaan... meer bepaald de Vesuvius ten tijde van Pompeii. Velen omschrijven haar als een deugniet met een guitig smoeltje maar niets is minder waar, ze is een vulkaan!
En wat voor één!!!
Soms slaapt ze.... en is ze lief en zacht en mooi.... en is ze lekker warm en knuffelig en kan je er alles van gedaan krijgen
Soms sluimert ze.... en roept ze uitdagend NEE.... en loopt ze lachend weg en moet je haar achterna lopen.... en moet je haar wriemelende benen en armen in een pyjama wurmen.... en kan je ze kriebelen en laat ze haar mooiste gegiegel horen... en durft ze wild worden en plots aan je haren trekken ... en springt ze uitdagend in de zetel op en neer, op en neer, op en neer,....
Soms pruttelt ze,... en is ze boos... en loopt ze ook weg maar niet al lachend... en durft ze te krabben en te bijten... en slaat ze haar grote zus... en gooit ze iets op de grond...

En soms BARST ZE UIT!
onverwacht en ongezien, een allesvernietigende eruptie van woede, vermoeidheid, verdriet, onmacht,... met een zondvloed van tranen, geschreeuw, gehuil, geroep, gekrab, gestamp, snot, spuug, gebrul, geblaas, geroep...
niet te kalmeren,
niet te sussen,
niet om te praten,
niet te knuffelen,
niet om te kopen met snoep,
niet te troosten,
niet voor rede vatbaar...
Vanuit de diepe krater die haar keelgat is, spuwt ze de woorden 'jij bent een stoute mama!'

Ik ben geen stoute mama maar gewoon een 'niet perfecte mama'
Ik sta met een uitbarstend kind in de school. Als dit slechts één kind is, pak je het kind onder de ene arm, boekentas onder de andere arm en been je de schoolpoort uit en de kous is af.
Nee, ik heb ook een 5jarige mee en een 6 maandertje op de arm. De 5 jarige gaat braaf zelf naar de fiets maar met nummer 2 en 3 ben ik toch even op de sukkel. De vulkaan is met geen stokken mee te krijgen. In haar woede-uitbarsting, smijt ze zichzelf op de grond, trekt aan de deur die vervolgens tegen haar gezicht kletst, krabt met haar nagels op de stenen, kruipt op handen en knieën door een plas, terloops merk ik op dat ze ook in haar broek heeft geplast. Onder het toeziend oog van andere ouders probeer ik rustig te blijven en haal ik alles uit mijn kast om het kind mee naar huis te krijgen. Tevergeefs....
Na 20 minuten scene, ben ik het beu. Ik zet nr 1 en nr 3 in de bakfiets en ga terug de school binnen om nummer 2 van de grond te rapen. Met gesleur, getrek gestamp, gekrab krijg ik haar toch in het fietsstoeltje maar de uitbarsting is nog niet voorbij. Jas, schoenen en kousen vliegen rond de fiets...
Met een woedend kind, zonder jas en op blote voeten, laveer ik fietsend naar huis... een jas vol spuug en snot raakt mijn koude kleren even niet....

Misschien denken sommige ouders nu aan 'kindermishandeling' ... ik denk meer aan 'oudermishandeling':
een krab in mijn nek, een schoen tegen mijn kaak, een bijna ontwrichte schouder, blauwe plekken op mijn rug....

Ik ben zeer begaan met het wel en wee van de wereld, het milieu, de natuur, ecologie, ... en hoe dit gaat verlopen en hoe we dit gaan overleven....
Maar op sommige momenten smelten deze zorgen als sneeuw voor de zon en is mijn grootste onzekerheid:
Hoe gaan we deze 3 jarige overleven?
Hoe gaan we deze 3 jarige overleven als dat een puber is?

Als ik onze 5 jarige beschrijf in vulkaanterm, is zij niet meer dan de Eiffel in Duitsland.
Als ik denk aan onze baby, hoop ik op nog een Eiffel maar ben ik, na onze Vesuvius, al tevreden met een Eyjafjallajokull
...
Word ongetwijfeld vervolgd
...
 
    
Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...