dinsdag 21 oktober 2014

Ik ben een struisvogel...

Wat ik hier schrijf, spookt reeds enkele weken door mijn hoofd: onder de douche, tijdens het koken, op het toilet, in de auto, vlak voor het slapen,... Vele malen heb ik deze tekst in mijn hoofd geschreven en herschreven. Ik twijfel, ik denk, ik woel maar het gaat niet weg of lost niet op.
Misschien vind je het bull shit, misschien vind je het zinloos, misschien vind je het naïef, misschien vind je het compleet belachelijk.
Maar toch schrijf ik het neer! Ik hoop er zo vanaf te zijn. Ik deel het met u.
Ik hoop zo mijn frustratie eruit te wringen en de rust in mijn hoofd te laten wederkeren … al is het maar voor even.

De laatste dagen gonst het van onzekerheid, twijfel, onduidelijkheid, onvrede, opiniestukken, blogs, discussie, gefoeter, zacht geroep,... over de gang van zaken en de beleidskeuzes. De regering was er nog niet maar hun plannen al legendarisch en veelbesproken. Nu is ze er wel. Joepie, proficiat, champagne!

En ja ... ik beken:
De fijne details ken ik niet. Ik volg, zoals de meerderheid, de berichtgevingen in de media, lees hier en daar iets via facebook, lees blogs, kranten, … maar ik volg geen diepgaande debatten of lees geen vakliteratuur om deze materie tot in de puntjes te doorgronden. Ik heb daar ook weinig tijd en goesting voor.  Politiek: er word al te veel gezwetst en gezeverd.
Maar wel bekruipt mij een onbehagelijk en wrang gevoel.
Wat gaat er veranderen? Welke impact heeft dit op ons gezin/onze samenleving?

En ik beken:
Ik ben een positivist.
Ik neem wat er komt, ik ben blij met wat we hebben, kijk weinig naar wat we niet hebben, geniet van kleine dingen, modder wat aan, we nemen onze kinderen mee in onze maalstroom van chaos, maken er het beste van, ….
Ik maak geen berekeningen van ons gezinsbudget, geen begroting, geen investeringsplan, geen kostenraming, geen balans. Ik wens mezelf geen depressie toe, dus doe ik dat niet. En op het einde van de maand zien we wel wat er over blijft (of wat niet).
Maar hé, wat een luxe is dat: wij redden het! (voorlopig)
En ondanks dit positivisme, zie ik de toekomst somber is.

En ik beken nog meer:
Ik ben ook een struisvogel.
Ik loop stampvoetend heen en weer, ik wapper met mijn veren uit ongenoegen en angst. Maar er waait geen stof op, ik schiet niet in actie maar ik steek mijn hoofd in het zand.
Ik probeer de negatieve berichtgevingen te negeren, te vergeten of te ontwijken. Maar het lukt niet! Mijn hoofd zit vol en ik kan het niet meer in het zand steken!!!

En nogmaals ik beken:
Ik ben geen stakerstype. Ik sta niet met een spandoek op de barricade. Ik stap niet in een trein op zondagmorgen om een hele dag door te straten van Brussel te sleffen en de longen uit mijn lijf te roepen.
Neen bedankt.

En dus zijn we weer bij af...


Maar toch kan ik dit niet meer aanzien!
IK MOET IETS ONDERNEMEN.
Ik moet proberen iets te doen, niet alleen voor mezelf of om mijn hoofd leeg te maken, maar voor mijn kinderen, voor onze kinderen, voor onze toekomst, voor anderen die niet zo'n luide stem hebben als wij en die onze stem nodig hebben, voor mensen die geen marge hebben en nu drijven maar binnenkort misschien verzuipen, voor het milieu waar we allemaal verantwoordelijk voor zijn maar waar velen hun ogen voor sluiten, voor ouderen, voor jongeren, voor jobs, voor cultuur, voor onderwijs, voor zorgen, voor jeugdbewegingen, voor andere verenigingen, voor sportclubs, voor ….
Er staat zoveel op het spel!!!


Maar waarom gebeurt er niets?
Waarom blijven we zitten als een geslagen hond om nog meer slagen te incasseren?
Waarom DOEN we niets?

Het lijkt zo zinloos.
Maar ik wil toch het gevoel hebben iets te hebben geprobeerd. Al lijkt het nog zo zinloos.

Staken: dat is wat we normaal doen, in Brussel, op straat. Maar ik heb niet het gevoel dat dit veel indruk maakt.
En dus bedacht ik het volgende:
Hoe kan je als burger je ongenoegen kenbaar maken zonder al te veel moeite? Want ja, ik beken nogmaals: ik ben ook wel een beetje lui en ik heb zo weinig tijd en ik heb al zo'n druk leven en ik maak me niet graag moe en ik ben graag thuis bij mijn man en kindjes en ik zit veilig in mijn huisje, tuintje, kindjes – omgeving,...

Wat is er vandaag de dag 'belangrijk' in onze maatschappij?
GELD.... GELD... GELD,  alles draait om GELD
Dus als wij, als burger, nu eens niet geven waar het allemaal om draait? We geven hen GEEN geld. We houden onze centen bij en geven het niet uit. Ze zeggen wel eens: geld moet rollen. Awel, ik leg mijn geld aan de ketting. Het blijft hier, bij ons, in onze zak, op onze rekening (en ja ik weet het ook wel, ook hier word aan verdient!). Kortom, ik geeft het niet uit en ik ga wel budgetteren en begroten en besparen. Wat we niet écht nodig hebben, komt er niet.

Bij deze wil ik graag een oproep doen naar ieder die dit leest, om ook hetzelfde te doen. Ga in staking! Er moet bespaard worden en dus bannen we elke vorm van ondoordacht, zinloos consumeren!
Mijn gedachtegang gaat zelfs nog verder. Ik droom van een STAKINGSDAG door de burgers waarop we massaal 1 dag géén aankopen verrichten. Bekijk wat je op 1 dag allemaal van financiële transacties doet (het zijn er meer dan je denkt!) en dan spreken we een dag af en op die dag bannen we elke vorm van uitgaven en consumptie!
Deze stakingsvorm is super simpel en toegankelijk voor iedereen want je moet eigenlijk niets doen.
We consumeren niets.
We gaan niet naar de supermarkt.
We gaan niet naar de stad om te shoppen.
We gaan niet klussen.
We gaan niet met de trein naar Brussel om onze schoenzolen te verslijten.
We doen niets.

Simpel toch.
Maar lukt dit???????????????????????????




Wat ik hier schrijf, spookt reeds enkele weken door mijn hoofd. Ik twijfel, ik denk, ik woel maar het gaat niet weg of lost niet op.
Dus nu schrijf ik het neer!
Ik hoop er zo vanaf te zijn.
En ik deel het met u.

Vind je het bull shit? Zinloos? Naïef? Compleet belachelijk?
Of ben je even zot en onrealistisch als mij om het te proberen? Om IETS te bewegen? IETS duidelijk te maken? IETS te doen? IETS te laten horen?

Ik doe deze oproep, in een vlaag van radeloosheid, zonder plan, zonder achterban, zonder visie, zonder financiële middelen, zonder politieke visie, zonder dat mijn man het weet en  hij verklaart mij vast ook zot :)
Maar wel met de hoop/illusie dat het iets kan betekenen en dat er misschien genoeg mensen even radeloos zijn om het op zijn minst eens te proberen. Ik weet ook niet of het enig effect zou hebben want ook daar heb ik geen case studie of simulatie van gemaakt    shame on me :)
Wat ik wel besef, is dat het enkel kan slagen als er veel zotten mee doen!!

Wie is er ook zo radeloos? Wie is er ook zo zot? 

En misschien is dit schrijfsel een maat voor niets. Dat kan, daar ben ik me van bewust. Daar heb ik wel aan gedacht. Maar ik heb dit dan wel even van me af geschreven en kan mezelf niets verwijten. Beter iets doen dan niets zeker....

En wat als niemand dit de moeite vind?
Dat is dan jammer en dan ga ik terug in de politiek!
De Struisvogelpolitiek …

Uw nederige struisvogel dank u,
Caroline

woensdag 12 februari 2014

ge-kreuzirjhfhsdysghdj-tandenknars

Eergisteren was het 10 februari 2014.
U denkt 'so what!'
Voor ons een belangrijke dag : de start van de aanmelding voor de lagere school.

Al een tijdje lig ik wakker van deze keuze. Persoonlijk vind ik dat mijn ouders de verkeerde keuze maakten voor mij maar in die tijd was het meer een 'traditie' om te kiezen voor een bepaalde school en of het kind daar al dan niet bij past, was van ondergeschikt belang.
(misschien zijn we nu verwend of snobistisch maar iedereen wil voor zijn/haar kind het beste?! Toch?)

Ik herinner me een identieke dag in 2010 wanneer dit systeem de eerste keer werd ingevoerd. Die eerste keer was het tijdstip van aanmelden nog belangrijk, wat gelukkig nu niet meer is. Om 14u ging de website open en na 1 minuut crashte het systeem tot grote ergernis en frustratie van al die ouders die stipt om 14u probeerden aan te melden.
Nu hebben we iets meer tijd.
Maar waarom stelt dit me niet gerust?
Ik hoor nu al verhalen van kinderen die geen plaats hebben in de school van hun grote broer of zus!
Als daar al geen plaats voor is, hoe groot zijn de kansen dan voor ons kind (en velen anderen)?

Ergens maart 2010 kregen we onze uitslag van de loterij van de kleuterschool. Zwaar teleurgesteld waren wij want we hadden een plaats in onze 5de voorkeursschool. Bij onze onthaalmoeder waren er 5 kindjes die het jaar erna naar de kleuterschool zouden gaan, dus 5 aanmeldingen. Toen ik daar om 9u die ochend binnenstapte, was het net alsof er een bom was ontploft!
3 van de 5 kindjes hadden GEEN school
1 kindje had een school maar 5de voorkeur (wij dus)
1 kindje had de 1ste school van voorkeur (die ouders hadden ook maar 1 school opgegeven want ze woonden NAAST deze school)
3 op 5 had GEEN school.
Plots besefte ik dat ik eigenlijk HEEL blij mocht zijn dat ons kind naar school kon gaan! Wat een luxe!!!
Ondertussen hebben alle kindjes een school gevonden maar niet altijd de keuze van de ouders.

Onze dochter zit in een kleuterschool zonder lagere school en zo begint de procedure voor ons opnieuw. Momenteel leg ik ons lot en dat van ons kind in de handen van de scholenloterij. Ik zou me er vreselijk druk over kunnen maken maar momenteel voel ik eerder 'machteloosheid'. Ik laat het nu zo en wacht af.

Als je jong bent, denk je: joepie! We kopen een huisje in de stad. Alles is dichtbij, met de fiets naar werk, cultuur om de hoek, vrienden in de straat, terrasjes in de zomer ... het leven is mooi.
En als er dan kindjes aankomen, word je met je neus op de feiten geduwd:
wachtlijsten, wachtlijsten, wachtlijsten, ...
voor crèches, voor scholen, voor zwemlessen, voor scouts, voor vakantieopvang, voor sportkampen, voor , voor, voor, voor, ....

Ik krijg zéér sterk het gevoel dat ik mijn kinderen niet hetzelfde KAN bieden dan kinderen die buiten de stad wonen! Ik wil het wel maar we lopen tegen de muren van de stad aan. De stad lijkt te klein voor onze kinderen! Deze stad kan (of wil) onze kinderen niet! Ik hou van deze stad en voor de rest woon ik hier super graag en ik wil echt niet naar den buiten verhuizen...
nu nog niet...
maar hoe zal ik hierover denken binnen 2 jaar, binnen 3 jaar,... als onze 2 andere kinderen naar school gaan, willen leren zwemmen, naar de scouts willen gaan,...
Ga ik dan nog zin hebben om met mijn hoofd tegen die muren van de stad te botsen?
Wil ik nog op de barricades gaan staan of geef ik het op?
Of rij ik met een auto vol kinderen tot buiten de stad voor school, zwemlessen, scouts, ...
Of denk ik dan FUCK OFF en laad mijn huifkar met gezin en inboedel vol richting Provence...???

Mijn moedergevoel word danig op de proef gesteld:
Lopen onze kinderen het risico achterop te lopen tov hun leeftijdsgenoten die niet in een stad wonen? 
Het lijkt een absurde vaststelling en compleet niet gestaafd door één of ander wetenschappelijk of universitair onderzoek maar wel een vraag die in deze moeder haar hoofd rondspookt. Ga ik mezelf deze keuze later beklagen of zullen mijn kinderen mij later confronteren met deze foute keuze? ... zoals ik nu ook mijn ouders hun foute keuze kwalijk neem ...

Nog veel stof om mijn hersens de komende nachten op volle toeren te laten draaien!

Gelukkig ligt zij er niet van wakker:





Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...