donderdag 28 november 2013

Kleuter vs Lavastroom

Op studio Brussel hoor ik soms het rubriekje 'Wat een dag...' met dan een persoonlijke quote over de belevenissen uit iemand zijn dag... Soms bedenk ik me wat ik daar achter zou zetten. Maar bij ons is het hier ALTIJD 'wat een dag...' De momenten dat er peis, vree en harmonie heerst, zijn schaarser en dus mijn quote zou eerder klinken in de trant van:
'Wat een dag, ik zit eindelijk rustig in de zetel zonder gehuil of geroep en dat klinkt vree saai maar ik kan daar intens van genieten!'
Want ook op dit eigenste moment, als ik dit probeer bij elkaar te typen, ligt er een 6 maandertje klaaglijk te huilen en te smeken om moeders aandacht. Jaja een moment van rust is voor mij een vermelding waard!

Met 3 kindjes zit ons huis vol leven, geluid, gelach, geroep, rommel, tranen, snot,... en er zijn zo van die dagen dat dit alles nog helser en intenser is. Zo hebben we hier een 3 jarige en als ik haar met iets zou moeten vergelijken, dan is het met een vulkaan... meer bepaald de Vesuvius ten tijde van Pompeii. Velen omschrijven haar als een deugniet met een guitig smoeltje maar niets is minder waar, ze is een vulkaan!
En wat voor één!!!
Soms slaapt ze.... en is ze lief en zacht en mooi.... en is ze lekker warm en knuffelig en kan je er alles van gedaan krijgen
Soms sluimert ze.... en roept ze uitdagend NEE.... en loopt ze lachend weg en moet je haar achterna lopen.... en moet je haar wriemelende benen en armen in een pyjama wurmen.... en kan je ze kriebelen en laat ze haar mooiste gegiegel horen... en durft ze wild worden en plots aan je haren trekken ... en springt ze uitdagend in de zetel op en neer, op en neer, op en neer,....
Soms pruttelt ze,... en is ze boos... en loopt ze ook weg maar niet al lachend... en durft ze te krabben en te bijten... en slaat ze haar grote zus... en gooit ze iets op de grond...

En soms BARST ZE UIT!
onverwacht en ongezien, een allesvernietigende eruptie van woede, vermoeidheid, verdriet, onmacht,... met een zondvloed van tranen, geschreeuw, gehuil, geroep, gekrab, gestamp, snot, spuug, gebrul, geblaas, geroep...
niet te kalmeren,
niet te sussen,
niet om te praten,
niet te knuffelen,
niet om te kopen met snoep,
niet te troosten,
niet voor rede vatbaar...
Vanuit de diepe krater die haar keelgat is, spuwt ze de woorden 'jij bent een stoute mama!'

Ik ben geen stoute mama maar gewoon een 'niet perfecte mama'
Ik sta met een uitbarstend kind in de school. Als dit slechts één kind is, pak je het kind onder de ene arm, boekentas onder de andere arm en been je de schoolpoort uit en de kous is af.
Nee, ik heb ook een 5jarige mee en een 6 maandertje op de arm. De 5 jarige gaat braaf zelf naar de fiets maar met nummer 2 en 3 ben ik toch even op de sukkel. De vulkaan is met geen stokken mee te krijgen. In haar woede-uitbarsting, smijt ze zichzelf op de grond, trekt aan de deur die vervolgens tegen haar gezicht kletst, krabt met haar nagels op de stenen, kruipt op handen en knieën door een plas, terloops merk ik op dat ze ook in haar broek heeft geplast. Onder het toeziend oog van andere ouders probeer ik rustig te blijven en haal ik alles uit mijn kast om het kind mee naar huis te krijgen. Tevergeefs....
Na 20 minuten scene, ben ik het beu. Ik zet nr 1 en nr 3 in de bakfiets en ga terug de school binnen om nummer 2 van de grond te rapen. Met gesleur, getrek gestamp, gekrab krijg ik haar toch in het fietsstoeltje maar de uitbarsting is nog niet voorbij. Jas, schoenen en kousen vliegen rond de fiets...
Met een woedend kind, zonder jas en op blote voeten, laveer ik fietsend naar huis... een jas vol spuug en snot raakt mijn koude kleren even niet....

Misschien denken sommige ouders nu aan 'kindermishandeling' ... ik denk meer aan 'oudermishandeling':
een krab in mijn nek, een schoen tegen mijn kaak, een bijna ontwrichte schouder, blauwe plekken op mijn rug....

Ik ben zeer begaan met het wel en wee van de wereld, het milieu, de natuur, ecologie, ... en hoe dit gaat verlopen en hoe we dit gaan overleven....
Maar op sommige momenten smelten deze zorgen als sneeuw voor de zon en is mijn grootste onzekerheid:
Hoe gaan we deze 3 jarige overleven?
Hoe gaan we deze 3 jarige overleven als dat een puber is?

Als ik onze 5 jarige beschrijf in vulkaanterm, is zij niet meer dan de Eiffel in Duitsland.
Als ik denk aan onze baby, hoop ik op nog een Eiffel maar ben ik, na onze Vesuvius, al tevreden met een Eyjafjallajokull
...
Word ongetwijfeld vervolgd
...
 
    

dinsdag 3 september 2013

Waar ik weer van sta te kijken...


dat de tijd precies sneller gaat dan je het kan vatten...

dat ik opkeek tegen een vakantie die 9 weken duurde en die gisteren plots voorbij was...

dat ik tijdens deze vakantie er toch in slaagde om met 3 kinderen (waaronder 1 baby) uitstapjes te doen en door omstaanders werd bekeken als een zottin...

dat kinderen de zee NOOIT beu worden...


dat kinderen de Zoo NOOIT beu worden...



 dat ons 5 jarig meisje een echt klein madammeke aan het worden is en dat ze dat zeker niet van haar mama heeft, die tot de leeftijd van 30 nooit een rok of kleedje wilde dragen...

dat onze bijna 3 jarige meid haar karakter en kuren met de dag erger worden en ik hoe langer hoe meer écht niet meer weet wat ik ermee moet aanvangen...

dat ik gisteren onze kleinste spruit van 3 maanden voor de eerste keer ging droppen in de crèche...

dat ik gezwicht ben voor de 'goedbedoelde' adviezen/verwijten en nu 'melkkoegewijs' melk af kolf in plaats van poedermelk te geven aan de jongste...

dat zwanger zijn en bevallen een vrouw lichamelijk echt kan ruïneren en dat mannen dat precies écht niet snappen...

dat je nooit te oud bent om bij te leren want zwanger zijn en bevallen kan blijkbaar uw ogen aantasten want ik zie dezer dagen super slecht... als ik iemand op straat niet herken, vergeef het mij want ik ga door het leven in een waas...

dat je nooit te oud bent om bij te leren want ik leerde een nieuw woord bij ... zijde : POORTSLETTEN. Voor wie het ook nog niet kent: poortsletten is staan sjauwelen aan de schoolpoort, voor of na schooltijd, met andere, voornamelijk mama's. Ik heb nog niet veel poortslettende papa's ontmoet. Ze zijn er zeker wel maar of ze ook onder de noemer SLETTEN vallen, weet ik niet. Er word sinds gisteren dus weer wat afgepoortslet en ik beken, ik doe er af en toe wel aan mee. Maar ik ga zeker geen half uur vroeger aan de poort staan om deze activiteit uit te oefenen. Zoveel tijd heb ik niet!

dat er in Antwerpen een zéér onverdraagzame bomma meerijd met bus 32 tussen de Zoo en Berchem Station. Gezinnen met kinderen en een buggy die deze buslijn willen nemen, pas op want de bomma in kwestie houd er zeer racistische opvatting op na jegens gezinnen met buggy's. De bomma mag van geluk spreken dat ik 3 kinderen mee had, anders had ik haar zeker eens goed haar vet gegeven maar mijn kinderen zouden niet begrijpen waarom ik een zielig oud bomma'tje zo zou aanvallen. Dus de brave burger in mij slikte alle woorden in en negeerde de aantijgingen aan mijn adres over buggy's die bussen blokkeren en dat buggy's na 16u30 toch niet meer op de bus zouden mogen want wij, jonge moeders, hebben toch tijd genoeg en kunnen toch gerust ook voor de spits een bus nemen! Zeer frappante opmerkingen want ik ben een grote voorstander van een wetsvoorstel dat zegt dat 65 plussers tijdens de spits niet op bus en tram mogen zitten, want die hebben pas tijd genoeg én rijden daarenboven ook nog gratis!! De politieke partij die dit voorstel kan verwezenlijken, heeft mijn levenslange stem!

dat ik soms veel wil schrijven maar, zoals iedereen, te weinig tijd heb of te weinig tijd vrij maak om dit te doen en dat erover klagen geen zin heeft...

dat de vakantie voorbij is en dat ik terug begin te werken en er eigenlijk veel zin in heb!!!

dat ik weer vol goede voornemens zit (het lijkt wel nieuwjaar hihi) en hoop deze waar te maken!!!






maandag 15 april 2013

The countdown...

Nog 6 weken en dan neem ik met veel plezier afscheid van mijn walrus-achtige verschijning nl zwanger zijn! En natuurlijk hopen we ter compensatie een prachtige wolk van een baby te mogen ontvangen!
Maar zoals menig zwangere vrouw wel kan bevestigen: zo zwanger zijn, dat maakt iets los in uw kop en dan doet of denkt ge dingen die aangrenzen bij het onrealistisch. Eén van die neveneffecten is de 'nest-drang'. Op zich heb ik er niet té veel last van omdat ik het op tijd hardhandig de kop in duw. Tijdens de 2de zwangerschap heb ik net hetzelfde gedaan en raar maar waar, sommige dingen die nu bij me opkomen, waren er toen ook al....??? Er is dus eigelijk niet veel veranderd in die 2,5 jaar. Hoewel er tijd genoeg was maar tijdens een niet-zwangere periode stoort een vrouw zich daar duidelijk minder aan. Mijn manlief duidelijk nog minder want vele van die jobkes behoren tot zijn takenpakket.
Neem nu onze slaapkamer... tijdens de vorige zwangerschap beloofde manlief eindelijk ons bed eens in elkaar te steken zodat ik niet elke ochtend van de grond moet kruipen 
Ziehier ons bed... staat mooi esthetisch tegen de muur... stof te pakken. Maar hé, manlief heeft het gisteren afgestoft... das ook iets hé. (kamer ook nog steeds niet geschilderd én zonder plinten...)


 En plots staat daar nog een nieuw meubel in onze kamer!! Dat brengt de toekomstige gebeurtenissen wel akelig dichtbij! En daarmee dus nog meer  to do-lijstjes en stress  en zo meer!!
Als ik dan aan een lijstje begin en naar 't stad fiets voor vanalles en nog wat, constateer ik terug thuis dat ik alsnog de helft ben vergeten, ondanks een geschreven briefke! Of ben ik halverwege al doodop en verlang naar de zetel om walrus-gewijs daar wat te liggen dikwezen.

Wat staat ons nog te doen:
- 2 kleedjes naaien: voor de 2 toekomstige grote zussen (dat doe ik mezelf aan want écht noodzakelijk is dat niet als je een kind krijgt, maar wel leuk :)  )
- Geboortekaartjes printen: ( ben al 2 keer papier gaan kopen en ik kom telkens niet toe. In één keer genoeg papier kopen is te moeilijk voor een zwangere vrouw... die logica is tijdelijk niet beschikbaar.)
- Geboortekaartje drukken: Dit is nog een taak voor manlief want die maakt er een erezaak van om een houtsnede te maken, in 5 kleurlagen over een oplage van 150 kaartjes = 750 keer manueel afdrukken, succes liefste!!
(toch enige lichte stressaanval nu ik het zo geschreven zie staan...)
- Geboortesnoepkes: zoals bij de 2 anderen willen we er ook the famous Jelly Beans bij. 2 maanden geleden zag ik naast het modemuseum een snoepwinkeltje waar ze die dus verkopen. Na weer een verwarrende fietstocht richting stad, bleek die winkel gesloten (failliet of zo??). Nu dus op zoek naar ander adres...
- Suikerbonen en snoepjes afwerken. 
- Stempels afhalen: naamstempel voor het kaartje is klaar en daar zat gelukkig geen schrijffout in maar de naam van de papa was duidelijk wat moeilijker en die moet de meneer opnieuw maken :( Morgen kan ik dus weer heen en weer fietsen!!
- De hele papierwinkel voor kindergeld en zo in orde brengen
-....
Hoe meer ik nadenk, hoe meer erbij komt dus ik ga stoppen met nadenken!

Na het verhuizen van het babybed, kwam er in een andere kamer plaats vrij voor een 'groot' bed. Als ik onze kleine meid daar zo zag zitten, kreeg ik een kleine krop in m'n keel! Ze worden toch wel snel groot!!!
(Het duurde wel tot 21u30 voor de grote meid in slaap was, na nog wat heen en weer getrippel in haar kamer, genietend van een vernieuwde vrijheid, zalig toch...)


 
(foto genomen door grote zus M die ook best fier was)






 







maandag 25 maart 2013

Overpeinzingen om 'U' tegen te zeggen :)

Naar aanleiding van een (eerder deprimerend) gesprek op café zaterdagavond, zit ik met een hele hoop dingen in mijn hoofd die er nu in zitten maar die ik zaterdag niet gezegd kreeg. Ik loop er al een heel weekend over na te denken en ik denk dat de kern van de zaak ligt bij het feit dat ik momenteel wel goed in mijn vel zit maar dat dat niet bij iedereen het geval is en dat het soms moeilijk is dat uit te spreken. Die 2 tegenstrijdige gevoelens kwamen met elkaar in conflict en dat is best confronterend.


Vele gesprekken in mijn omgeving gaan vaak over dezelfde dingen: we zijn allemaal dertigers met een drukke job, ambities, kinderen, hobby's, weinig tijd, te weinig centen, dromen, verwachtingen en ga zo maar door. Ik moet hier verder niet over uitweiden want ik denk dat bijna iedereen dit kent/begrijpt. Wat me echter een beetje alarmeert, is dat er in mijn omgeving (dichtbij en veraf) steeds meer leeftijdsgenoten kampen met depressies, burn out, negativisme, zwartgalligheid en zo meer. Sommigen zelf zo ver dat heel hun leven door elkaar word geschud en alles en iedereen in vraag wordt gesteld. Ik durf zelf te zeggen dat er enkelen zo diep zitten of zijn gegaan dat verder leven geen zin meer lijkt te hebben. Dat is hard!
Als je weet dat deze mensen, voor de buitenwereld, vaak alle ingrediënten lijken te hebben voor een perfect gelukkig leven ( relatie, geen financiële zorgen, gezinnetje, huisje, tuintje,...) besef je dat deze façade geen formule tot relatief geluk is.
De vraag die ik me dan stel, is waar komt dit fenomeen vandaan? Ik ben geen psycholoog of wat dan ook dus een erg diepzinnig antwoord ga ik er zeker niet op geven. Ik prijs mezelf al gelukkig dat alles in mijn hoofd nog redelijk overeind staat. Maar waar ik me aan stoor, is de manier waarop mensen in het algemeen, zichzelf willen profileren naar anderen. Hierin speelt de sociale media en de prestatie gerichte maatschappij ook een zeer grote rol. (Dit heb ik niet uitgevonden hé, daar hebben slimmere mensen voor mij al onderzoek naar gedaan.) Je moet als mens al stevig in je schoenen staan om door deze façades heen te kijken en niet te vervallen in de gedachte dat het bij anderen allemaal beter gaat dan bij jezelf.
Iedereen wil zich zo tof en speciaal en happy en perfect mogelijk afspiegelen. Hierdoor gaan anderen dit nog meer willen overtreffen en ga zo maar door. Op de duur kan je niet meer perfecter en happy-er worden/zijn dan je 'vrienden'. Je stoot met je kop tegen het plafond en dat is geen leuk gevoel.
De maatschappij (amaai das een zwaar begrip...) doet alsof the sky the limit is, maar dat is bull shit. Er is wel degelijk een limiet want je bent maar een mens op deze aardbol. Een limiet is niet slecht hoor. Als er geen limiet is, is er een oneindigheid aan keuzes maar ons hoofd kan dat niet vatten en op een bepaald moment zal dat ontploffen.
Op de schoolbanken word ons geleerd dat we alles kunnen bereiken wat we willen en dat iedereen een plaats verdient op de bovenste trap waar het grote geld, geluk en glorie op ons liggen te wachten.
Wat een complete illusie!!!
Niet elk individu is weggelegd voor een fantastische carrière in wat voor fantastisch groot bedrijf met veel aanzien en een vette pree en een auto onder uw gat en een lap top en iphone en ipad en privé gat-af-veeg-secretaresse en...  Laat staan dat je dit dan perfect harmonisch kan combineren met op tijd thuis zijn voor quality time met die perfect opgevoede kindjes, wekelijks romantische uitjes met je man/vrouw, het perfecte sex-leven, familiale en vriendschappelijke relaties onderhouden, hobby's....
Men spiegelt zich te vaak aan de anderen, in plaats van te kijken naar wat je zelf hebt en echt wil. Men wil zo hard voldoen aan een bepaald verwrongen beeld en daarbij verliest men zichzelf uit het oog. Is het fout om een minder glamoureuze job te hebben maar die je wel gemoedsrust en een goed gevoel geven?  Is het fout om part time te gaan werken maar dan wel het gevoel hebt dat je jezelf en je privé leven beter op de rails hebt?  Want face it: die minder glamoureuze jobs zijn ook super noodzakelijk en kunnen ook echt tof zijn! Niet iedereen is voor hetzelfde in de wieg gelegd. Niet iedereen kan op dezelfde traptrede zitten. Het lijkt nu alsof ik pleit voor een easy hersenloze job maar dat is zeker niet zo. Waar ik wel achter sta is dat je een job doet waar jezelf gelukkig van word. Een job is iets waar je veel tijd in steekt dus waarom dat tegen je zin doen en hierdoor opgekropte frustraties ontwikkelen? Als mensen niet zouden denken 'wat gaat mijn buurman of schoonfamilie hiervan vinden' of 'ik moet nog meer en beter dan een andere', zouden meer mensen bewust kiezen voor een job met een grotere tevredenheidsfactor dan met een prestige-factor.

Na 6 jaar hogere studies had ook ik grote verwachtingen maar alles verliep net iets anders. Noodgedwongen vond ik na mijn studies een job als verkoopster. Er moest geld binnen komen hé en de confrontaties met deze harde realiteit leer je niet op de schoolbanken. Ze stomen je klaar met de verwachting dat je na je studies alles aan kan en dat de wereld zit te wachten op jou en je unieke talenten!! 
Niets van mijn grote verwachte ambities kwamen er maar wel het besef dat er geld moest komen om te overleven. Wij komen niet uit een nest waar een start gepaard gaat met een mooie som geld op de rekening. Wij werken voor elke euro en stampen alles zelf uit de grond. 
Wat me dit heeft geleerd is vooral niet niet neer te kijken op mensen die een job uitvoeren die in uw ogen 'minderwaardig' of 'laag' is. Ik denk niet dat mijn docenten hadden verwacht me aan te treffen in een kledingzaak als verkoopster. De blik in hun ogen zegt meer dan hun woorden.
 Maar met trots kan ik zeggen dat ik deze job ook graag heb gedaan. Natuurlijk kon ik er ook over zagen en klagen maar globaal gezien was het nog niet zo slecht hoor! En niet te vergeten, ik had wel een job en ik ben nu trots dat ik dat heb gedaan en dat die job voor mij een start is geweest naar een volgend deel van mijn professioneel leven.
Ideaal en perfect was dat niet maar bestaat dat wel: De ideale job?
NEE, wie beweert de ideale job te hebben, prijs jezelf dan gelukkig want u bent vast de enige op 1 miljoen werkenden. Je kan proberen deze job te zoeken maar spijtig voor velen, zal deze er nooit van komen. Een schande is dat niet hoor. Dat is de realiteit. En mensen uit je omgeving die doen alsof ze die wel hebben, zijn vaak die zogenaamde perfecte virtuele pagina mensen. 

Komt hier nu eigelijk een gevatte oplossing uit?
Weer moet ik u teleurstellen want ik bezit de kennis van de ultieme oplossing niet. Anders zat ik nu vast ergens op nen chique bureau met een dikke pree en niet thuis voor mijn aftands computerke mijn kostbare tijd te vertypen :)

Ik denk dat ik een surrealistische pleiter ben voor het 'persoonlijke' geluk.
Doe exact dat waar de maatschappij goed in is: wees egoïstisch!!!!   Denk ook eens aan jezelf en aan je eigen geluk! Ga voor een job waar je je goed bij voelt maar waar je niet jezelf totaal weggeeft om vervolgens leeg en gedumpt achter te blijven. Kies voor een totaalpakket waar je persoonlijk en professioneel een balans kan vinden en laat je zeker niet leiden door wat anderen zouden denken of zeggen. En wees niet té loyaal aan anderen want dumpen is (spijtig genoeg) een maatschappelijk ingeburgerd gegeven.  Durf veranderen, proberen, zoeken,.. eens met uw kop tegen een plafond of muur lopen is geen schande. Je kan er beter uit leren en iets positief uit halen. En er zullen altijd dingen tegen zitten en tegenslagen zijn maar het heeft ook weinig zin je druk te maken over vragen als: wat als? en wat is er binnen 6 maanden of 5 jaar? dat weet toch niemand! Wat zou je er dan nu al over liggen piekeren?  Je kan maar proberen vandaag je best te doen en te handelen naar wat er vandaag binnen je mogelijkheden ligt. 
En wat doe ik daar zelf mee?
Ik heb 7 jaar geduldig gewerkt en gedroomd en ben 6 maanden geleden gestart als zelfstandige. Simpel is dat zeker niet. Maar ik probeer vandaag te doen wat ik denk dat juist is en wat ik denk dat me vooruit kan helpen. En of ik niet bang ben dat mijn project niet zou lukken? Natuurlijk ben ik daar gezond bang voor maar ik ga nu al niet in een hoekje zitten huilen voor iets dat ik niet weet! Ik kan alleen maar hopen en positief denken. Wat voor iemand zou ik zijn om nu al te zeggen dat het mij niet gaat lukken??!! Dat is toch te absurd. Ik doe vandaag de dingen zoals ik ze vandaag denk goed te doen en ik hoop dat dit vruchten afwerpt naar de toekomst. En of me dat ook gelukkig maakt? Financieel verdien ik nog geen eurocent meer dan toen ik als verkoopster werkte, ik stort al mijn inkomsten in de put die 'zelfstandig zijn' met zich mee brengt. Ik ben blij dat mijn man iets meer verdient om mijn droom te bekostigen en ik besef al 6 maanden lang elke dag: Ik ben een gelukzak dat ik dit kan doen!' En als het toch mislukt, heb ik dit toch gehad en kan ik mezelf later niet verwijten dat ik het niet geprobeerd zou hebben. En voor de rest komt wat komt en dat zien we dan wel.
Sinds de geboorte van onze oudste dochter, schrijf ik een soort dagboek met allerlei anekdotes, belevenissen en ontwikkelingen van onze kinderen. Onlangs besefte ik dat ik altijd over de kinderen schrijf en over praktische dingen van mama en papa maar ik schrijf nooit over hoe ik me voel of wat mijn persoonlijke gemoedstoestand is. Mijn kinderen hebben het recht dat te weten! Ik kan momenteel eerlijk zeggen dat ik me gelukkig voel, met man, kindjes, job, privé, familie, vrienden,... En wij hebben ook onze tegenslagen hoor en we hebben het niet altijd gemakkelijk en soms is alles echt KAK maar toch..... globaal genomen kan ik eerlijk zeggen dat ik wel gelukkig ben... 
Ik hoop en wens voor u allen hetzelfde!!
C...

woensdag 13 maart 2013

Mijn PR-assistente?

Zelfstandig zijn betekent 'jezelf verkopen', iets waar ik niet erg sterk in ben. Maar plots is daar hulp vanuit de hemel, iemand die dat wel doet in mijn plaats!! SUPER!
Na wat reclame en een publicatie HIER, stijgt plots het bezoekersaantal van mijn blog! Dank aan Ysabje maar ik ga niet aan haar kunnen typen qua 'posts' hoor. Jullie zullen iets meer geduld moeten hebben.
Werken, kinderen, zwanger zijn, huishouden, jullie kennen het wellicht allemaal  = veel plannen, weinig tijd, en ga zo maar door!!!
Ik doe mijn best, ben niet perfect, ik probeer te multi-tasken:
- bak pannenkoeken tijdens het bloggen (of is het eigenlijk andersom). Resultaat: al 2 verbrande pannenkoeken (hoe zit dat weer met die ezel en die steen??)
- probeerde deze middag baby-geschenkjes in elkaar te naaien en ondertussen de kinderen fruit te voederen. Resultaat: fruitvlekken op de baby-cadeau's. Sorry kersverse mama's maar als jullie 2de kind er is, zullen jullie dat wel begrijpen.
Ondertussen hoor ik op de achtergrond een imitatie van mijn woorden uit de mond van de oudste dochter = zeer confronterend en gênant.

Ondertussen worden de aangebrande pannenkoeken koud omdat moederlief aan het scherm van de computer vastplakt. Maar bij deze dus mijn oprechte dank aan Ysabje!
En morgen ben ik een halve dag jouw persoonlijke foto-assistente! BELOOFD!!

donderdag 28 februari 2013

En daar is de hemel!!

KIJK MAMA; EEN 4!!!
Riep de oudste dochter deze avond!
En ja hoor, daar stond ze, hoog in de lucht. Dat kind heeft echt oog voor zulke details...!
Nu de wolken zich even hadden terug getrokken, leek er plots wel erg veel vliegverkeer boven Antwerpen... Maar wel mooi.....






maandag 18 februari 2013

apparaten-oorlog

Ergens in de loop van vorig jaar viel onze oven plots uit! Niets aan te doen, hij was kapot. De aankoop van een nieuwe werd steeds uitgesteld omdat onze centen altijd een andere uitweg kenden (verbouwen, verbouwen en verbouwen) maar in januari was ik het grondig beu! Koken zonder oven beperkt de menu: geen pizza, geen quiche, geen taarten en cakes, geen lasagne, geen kroketjes, geen krokante lekkere kaaskorstjes en ga zo maar door. Dus met de solden alle elektro websites af gesurft op zoek naar de beste koop om dan op 31/01 (laatste dag van de solden) snel nog naar een winkel te crossen en dat ding mee naar huis te sleuren. Manlief was in de wolken en dezelfde avond  was de oude eruit en de nieuwe erin! 'Joepie!! Pizza!!!' riepen de dochters.
We zijn nu 19 dagen verder: onze vaatwasmachine is kapot!!!
Lap!!! Dat word weer 'good old fashion hand-afwassen'. Manlief weigert zich druk te maken en doet zwijgend de afwas. 2013 kondigd geen goed jaar aan voor onze electro toestellen en dus ook niet voor onze portemonee.
- de koffiezet lekt sinds een week
- de computer is aan een nazicht toe want doet soms zeeeer vreemd
- de tv ruist en kraakt
- de wasmachine wast niet altijd even proper meer
- ...
Ik kan nog wel even door gaan maar dat gaat onze zaak niet veranderen. Eerlijkheidshalve zal ik erbij vermelden dat we weinig tot geen toestellen ooit zelf hebben aangekocht en alle afdankertjes van familie en vrienden opgebruiken.:
- de oven hebben we uit de oude keuken van ons huis gerecupereerd
- computer was een trouw cadeau
- vaatwas gerecupereerd uit de oude keuken van de schoonouders
- tv via een zoon van een collega van mijn moeder (amaai) die een flat screen kocht
- wasmachine is ons allereerste wasmachine van toen we nog samen op kot zaten (bijna 12 jaar oud!)
- koffiezet was kerstcadeau
Veel centen hebben we er dus nog niet aan uitgegeven. Wij zijn zeer slechte consumenten!! Maar toch.... wie dus nog electro-afdankertjes heeft, in goede staat, laat gerust weten!
Liefst eerst een vaatwasmachine... :)

woensdag 23 januari 2013

Website & Facebook

Omdat mijn leven nog niet volledig zit volgepropt, ben ik onder de sociale druk toch gezwicht voor het fenomeen Facebook. (dank aan http://ysabje.wordpress.com/) Voor velen al passé, voor mij dus iets volledige nieuw!!
Maar onder het mom dat het voor mijn professionele activiteit is, kan het ermee door. En eigelijk is het een combi met mijn manlief maar die ga je er nooit aantreffen hoor :)

Soit, wees welkom eens te gaan kijken op volgende links:
http://www.facebook.com/zilver.linde.9
www.zilver-linde.be

In de resterende tijd probeer ik ook nog iets artistiek te presteren. Soms slepen deze processen nogal lang aan maar hoe meer ze tijd hebben om te rijpen, hoe beter ik ze vaak zelf vind. Maar ieder zijn mening natuurlijk :)
Idee dat al lang op mijn werkbank lag te wachten om afgewerkt te worden:

Broches geïnspireerd op foto's. Zowel broche als context van foto worden verwerkt en samen gebracht. Broche kan je afzonderlijk dragen en toch blijft kader figuratief interessant.
Nen uitleg voor iets dat gewoon leuk is om te maken :)
Er liggen nog 4 broches te wachten op een presentatie dus er is nog werk aan de winkel. idee is om ergens in september eens een tentoonstelling te houden. Veel plannen dus....en ergens daar tussen nog een baby op de wereld zetten...











donderdag 17 januari 2013

it's my party??


Hoewel ik bijlange nog ni jarig ben, kreeg ik al wel een 'feestje' van de dochters cadeau!!
Die vieren ZOOOO graag verjaardagen dat ze er niet op kunnen wachten. En nu duurt het wat langer voor de volgende (zijnde ik) aan de beurt is, dus maken ze er zelf een feestje van.
- Self made taart met kaarsjes en aardbeien en appels en slagroom en frambozen en chocolade (zie je het hihi)
- Self made kroon met Kaatje en Kamiel (jaja t'is kitsch maar het zijn kinderen hé :)
- en een liedje met hiep hiep hoera's en al!!!

Woensdag is hier altijd een klein feestje... tussen de ruzietjes en geween door natuurlijk....

maandag 14 januari 2013

het leven der zelfstandige!!

Sinds november 2012 ben ik dus 'mijn eigen baas' ofte zelfstandige.
We zijn nu toch bijna 3 maanden verder en ik zie het nog steeds zitten! Geef toe, dat is al iets hé.
Maar er zijn zo wel bepaalde puntjes die ik in de toekomst graag zie veranderen:

punt 1: succesvol bevallen!
Ik ben terug zwanger. Niet bepaald de best timing, we weten dat. Maar ik zit er nu mee dus we moeten er wel door. Onze nr 3 is zeker welkom hoor maar na 2 vlekkeloze  zwangerschappen, is de teleurstelling wel groot dat ik me nu zo verschrikkelijk voel!!! Ik ben 5 maanden ver maar voel me 8 maanden ver: vermoeid, dik, waggelend gelijk een pingping, klagen, zagen, in de zetel liggen, futloos, creativiteit-loos, ... 
Verdikt van de dokter: voldoende rusten en af en toe eens plat gaan liggen. Wetende dat er al 2 dochters rond crossen, een huishouden ligt te wachten, een vent veel werkt en weinig thuis is en ik probeer ook nog wat te werken en geld te verdienen, is rusten iets voor de nacht. Vandaag ben ik compleet futloos en zit die 'zelfstandige' maar wat te zagen en klagen voor de computer.
Conclusie: of ik moet me neerleggen (letterlijk) en alles rustig aan doen (en weinig werken en weinig centen verdienen...) of ik werk verder en negeer alle ongemakken zoals een echte harde zelfstandige en  stoere mama... ???? 

punt 2: een terras!
Ik heb een super handige vent! Het mag gezegd worden. Hij verdient alle eer voor de renovatie van ons huis. Ik voed hem, doe zijn was en voed zijn kinderen op. Ieder zo zijn job.
Maar hij mag dan wel praktisch en  handig zijn maar ik moet de saaie administratie doen.
Vandaag zit ik een halve dag mails te sturen naar dakwerkers omgeving Antwerpen ivm een offerte voor het isoleren van ons dak en de aanleg van ons terras. Want ik laat manlief niet toe ons dak zelf te isoleren! Ik word niet graag weduwe op de leeftijd van bijna 33 en met bijna 3 kinderen! Dat er dan maar nen andere zijn leven waagt om op ons dak te kruipen. Ik zal die er wel voor betalen.
Conclusie: Als we volgende zomer op ons terras kunnen zonnen en in de winter niet meer bevriezen in onze slaapkamers, komt dat door mij!!!! (en door manlief zijn centen hahaha). 

Het ziet er nu nog schraal uit maar ik beeld me al in daar te zitten met een goed boek in de zon.
En onze door manlief 'self made' keuken mag ook gezien worden!!




Punt 3:
De 'zoek een crèche' stress is er ook weer!!!!
We hebben er niet veel geluk mee. Voor M vonden we een FANTATISCHE onthaalmoeder maar die besloot ermee te stoppen om zelf een boekenwinkel te beginnen. Wat echt ook een FANTASTISCHE boekenwinkel is (vooral voor kinderboeken!!) dus als je eens in t'stad bent, spring zeker een binnen bij :  http://www.tstadleest.be !!!
Voor R vonden we dan een grotere crèche vlakbij dus ook super handig.
Ik hoor julllie denken; wat is het probleem? Je hebt toch een crèche??' Ja, inderdaad! MAAR die crèche besluit nu haar groepen op te splitsen en de baby's verhuizen allemaal naar Borgerhout en de peuters blijven in Berchem.
DUS vanaf september kan ik dan met baby en bakfiets naar borgerhout racen nadat ik de andere 2 op school heb gedropt en s'avonds kan ik met 2 kleuters richting Borgerhout om de baby op te halen.
Probleem: onze bakfiets telt maar 2 zitjes. Waar blijf ik met kind nr 3?
M is nog te klein om zelf te fietsen en dan zeker geen 4 km daar de stad. En een kinderstoel op de bakfiets is voor mijn fysiek gelijk aan zelfmoord. Ik voel me nu al een muilezel!
En ik weiger voor alle verplaatsingen binnen de stad de auto te nemen!
Conclusie: Of ik hoop dat ik op miraculeuze wijze toch een plaats in een andere crèche te pakken krijg of ik ga een jaar afzien tot onze baby een peuter is en naar de peutergroep mag, terug vlakbij.

Ik ben er nog niet uit allemaal.
Maar zal ooit wel zo zijn??
Voorlopig concentreer ik me op het produceren van onze nr 3 en de rest zien we dan wel hé..;)

donderdag 3 januari 2013

jong geleerd


Als ouders zijn we zelf geen technologische hoogvliegers maar onze dochter wilde nu ook wel graag haar stuk technologie. Het werd een kitscherig roos fototoestel van Kidizoom: spuuglelijk en het vreet batterijen maar ze is er gek van! Zo maakte ze zelf deze portretjes waar ik spontaan van moet glimlachen!
Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...